[D] "Jesteśmy podobni"

Aiko, the Mad Hatter

W kaplicy padają słowa: "Był dobrym i uczciwym człowiekiem. Wielkie miał serce i uratował swego winowajcę, oddał za niego życie." Rodzina przyszła na ostatnie pożegnanie i nagle zamknięto wieko trumny. Twarzy tego człowieka nikt już nie zobaczy, mimo setek fotografii, na jednych ze sztucznym uśmiechem do dokumentów, i na innych z tym ciepłym i serdecznym wyrazem twarzy, kiedy na nich klęczał ze swym ukochanym psem i siostrzeńcem w uścisku.
Wynoszą trumnę. Konwój pogrzebowy odprowadza zmarłego w tę ostatnią podróż. Za trumną idzie matka, wznosi jęki w niebogłosy, obok niej mąż, ojciec zmarłego, próbuje pocieszy swą żonę, choć sam z trudem skrywa łzy. Siostra cicho szlocha, prowadząc za rękę swojego synka - jego ukochanego siostrzeńca. Drugą ręką zaś prowadzi maleńką córeczkę zmarłego, nie rozumiejącą sytuacji i co chwilę pytającą: "Co oni robią z tatusiem?". Matka tego dziecka odeszła dawno, ze swym nowym ukochanym i teraz szczęśliwie żyje w niewiedzy.
Konwój zatrzymuje się. To w tym miejscu grabarze zaczynają grzebać trumnę. Ksiądz odśpiewuje żałobne pieśni. I zaczyna się modlić, a kończy modlitwę słowami: "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz...". I jako pierwszy sypie tradycyjnie ziemię na trumnę, zanim zostanie ona zakopana. Po nim rodzina, znajomi i ci całkiem obcy chcący pożegnać przykładnego człowieka.
Temu wydarzeniu, z daleka, przyglądają się dwie postacie, stojące na małej górce, pod wierzbą płaczącą. Mężczyzna i dziewczynka. Oboje jasno, długowłosi, w białe szaty ubrani, a z ich łopatek wyrastają, dwa białe skrzydła. Ale mężczyźnie zaczęły czernieć.
Byli to aniołowie, a On stróżem owego zmarłego.
-Ten człowiek uratował swego oprawcę. Ciekawe skąd w nim taka odwaga? - Powiedziała dziewczynka, po chwili dodając - Musiał mieć dobre serce.
Na te słowa, mężczyzna zwrócił się w jej stronę kucając przy niej i odgarniając anielicy włosy z oczu.
-Bo widzisz - odpowiedział. - Jesteśmy całkiem podobni. My i ludzie.
-Jak to Vertigoo?
-Ludzie też mają skrzydła, tyle, że kamienne - westchnął. - My zaś... też mamy serca... kamienne serca...
To mówiąc podniósł się i chwycił dziewczynkę za rękę.
-Chodźmy już stąd...

Viga

Aiko, the Mad Hatter

Cóż, szczerze? Mnie też się to praktycznie rzecz biorąc nie podoba, no ale co tam, jednakże faktycznie miały być to zabiegi celowe, no ale wiadomo, że nie zawsze coś człowiekowi wychodzi w życiu :P Co do tych nieszczęsnych "niebogłosów"... to jakoś tak dziwnie Mozilla podkreśla mi to jako błąd i pewnie odruchowo "usunęłam błąd".
Doceniam twoją wypowiedź, postaram się wyciągnąć z niej jak najwięcej i na przyszłość popełniać mniej błędów ^^
Domo arigatou!

Viga

O, to bym sobie ceniła. Jak ja kocham szyk przestawny i artystyczne opisy. A zwłaszcza porównania, w których sama niekiedy się gubię. ^^
Ale, jak mnie nauczyła moja polonistka, stosujemy jeden styl i tylko jeden. Przykre, dlatego ja staram się oduczyć pewnych rzeczy i, mimo wszystko, pisać prosto albo artystycznie. Nigdy nie łączyć tego ze sobą. A widzę, że ty też miewasz problemy z szykiem przestawnym xD

Aiko, the Mad Hatter

No miewam takie problemy, ale nas też polonista usilnie próbuje przekonać, że jest jeden styl - z czym się nie zgadzam. Wystarczy przeczytać Sienkiewicza i np. Quo vadis, by się przekonać, że nasi poloniści za styl nie dali by mu za dużo punktów, chodzi głównie o powtórzenia, ale nawet jeśli autor próbuje postawić na swoim, że tak ma być to i tak ci zawsze mówią, że to błąd... nie wiem skąd to przekonanie. Człowiek się stara klimatycznie napisać pracę na polski a tu się okazuje, ze dostajesz ocenę dostateczną, przez błędy stylistyczne -.- ech... ale co tam.

Nishi Tayo

Aiko - San, mogę tylko powiedzieć, że nasza polonistka na temat stylistyki nie wie nic :hamster_evillaugh:

ona w ogóle nie wie nic :hamster_XD:

Ellaine · Wysłany: Pon 22:12, 31 Mar 2008 Temat postu:

Aiko Namida - Sama, tróję za styl dostajesz, bo nie jesteś poczytną Rowling, czy noblistką jak Henryk Sienkiewicz. Szkoła ma Cię nauczyć pisać po polsku, i do szkoły masz pisać tak, jak Cię tam uczą - a po zajęciach możesz zacząć pracować nad własnym stylem. ;) To taka moja dygresja, szkoła niestety rzadko bywa "klimatyczna". Teraz pozwól, że zajmę się Twoim tekstem [nie będzie bolało... *aniołek*]

***

Aiko, the Mad Hatter

He he, spokojnie, nie jestem z tym co to obrażają się z powodu dobrej krytyki. Ogólnie w tym tekście sama już nie pamiętam o co chodziło... właściwie pisałam to pewnie, bo nie miałam co robić i jakoś tak wyszło. To było dawno i nie prawda więc sama nie wiem xP
Myślę jednak, że taką (sorry za powtórkę) myślą przewodnią miało być to : "-Ludzie też mają skrzydła, tyle, że kamienne - westchnął. - My zaś... też mamy serca... kamienne serca... " Gdybym pamiętała co wtedy sobie myślałam, to pewnie bym wiedziała o co chodzi xD

Ellaine

No, trudno, skoro nie pamiętasz...
Mam jednak nadzieję, że pod rozwagę weźmiesz wszelkie uwagi dotyczące sfery formalnej tekstu. Co prawda wyszłam z wprawy w korekcie tekstów, bo już ani zacięcia, ani zbyt wiele czasu nie ma :) [poza tym zawsze broniłam się przed korektą tekstów fabularnych, jakoś łatwiej było mi z recenzjami, artykułami, felietonami... :)) ] Dlatego miło by mi było niezwykle jeślibyś powiedziała, czy uważasz za słuszne moje uwagi, gdyż nie jestem Wszechwiedząca, nie jestem też polonistką - i nie będę, po prostu - przypuszczam - piszę trochę dłużej od Ciebie i uczę się od ludzi, którzy wiedzą więcej.

Ale - skoro sama nie wiesz, o co chodzi w tym tekście, to też o czymś świadczy, prawda? Bo Ty, jako Autorka, nie zamieściłaś w tekście wystarczająco dużo tropów do dokonania pełnej interpretacji... Człowiek sobie czyta, czyta... no, fajnie, tylko dostaje fragmenty, które nijak się nie chcą ułożyć w logiczną całość. Nawet w umowności trzeba znać granice, za którą leży Totalne Niezrozumienie Tekstu. I na dzień dzisiejszy mogłabym rzec, że tekst miał być wzniosły i nieść za sobą Ważką Treść, tylko niestety zabrakło w nim przejrzystości przekazu [nawet jeśli miał to być przekaz zawoalowany, to jednak woalka okazała się być nieprzejrzystą, ciężką kotarą :) ]

Pozdrawiam.

Aiko, the Mad Hatter

Oczywiście, postaram się zastosować do uwag. Wszak tekst jest już stary, a od tamtego czasu trochę też pisałam. Oczywiście krytyka mi się podobała, bo nie było to bezmyślne wytykanie błędów i ogólnie jest tak jak oceniający mówi bo jest alfą i omegą (niestety tacy ludzie oceniają blogi i jak czytam niektóre oceny to mnie krew zalewa, bo płynie z nich myśl "jestem super i mogę zrobić wszystko bo sama błędów nie robię").
Twoja krytyka, widać, była raczej nastawiona na pomoc w poprawie tekstu i odbiór jej był pozytywny. Powiem więcej, nawet mobilizujący do pracy. Uwagi były z pewnością słuszne i nie bój się, nie zniechęciłaś mnie do pisania(nie zamierzam rezygnować z mojego hobby ;p). Po prostu postaram się na przyszłość wrzucić lepszy tekst ;] Mam nadzieję, że nie zawiodę a dam powód do zadowolenia (jak to brzmi xD, dobra nie ważne xP) poprzez lepszy tekst :P
Poza tym, nie lubię pisać jednoczęściówek i nigdy mi to nie wychodziło :P to był jeden jedyny, pierwszy i ostatni raz xD postanowiłam to już dawno dawno.